Mitologia rzymska

Rzymianie byli politeistami, czyli wierzyli w wielu bogów. Rzymianie składali ofiary i odprawiali rytuały ku czci bogów.

Do każdej czynności (nawet najmniejszej) przypisywane było bóstwo które opiekowało się wykonawcami czynności. Chłopi modlili się do bogów o sprawe nowych plonów na ich farmach.

W miarę, jak państwo rzymskie zdobywało sąsiadujące terytoria, do religii włączano lokalne bóstwa. Rzymianie zazwyczaj oddawali bóstwom lokalnym taką samą cześć jak bóstwom rdzennie rzymskim. W wielu przypadkach nowe bóstwa formalnie zapraszano do uznania nowych świątyń w Rzymie za swój dom. Ponadto ludzi z zewnątrz przyciągał wzrost miasta, w którym wolno im było nadal czcić ich własne bóstwa. Oprócz Kastora i Polluksa osady zdobyte przez Rzymian w Italii wniosły do rzymskiego panteonu Dianę, Minerwę, Herkulesa, Wenus i inne bóstwa niższej rangi, z których część pochodziła z Italii, a część pierwotnie wywodziła się z Grecji. Ważniejszych rzymskich bogów skojarzono ostatecznie z bardziej antropomorficznymi bogami greckimi – przejęte zostały przy tym również cechy bogów greckich i mity z nimi związane.

Przeniesienie cech antropomorficznych greckich bogów do rzymskiej kultury, a może nawet w większym stopniu rozpowszechnienie greckiej filozofii wśród lepiej wykształconych Rzymian przyczyniło się do rosnącego zaniedbywania starych obrzędów, i w I wieku p.n.e. znaczenie religijne dawnych obrządków słabło gwałtownie. Wiele osób, którym patrycjuszowskie pochodzenie nakazywało wypełnianie tych obowiązków, nie wierzyło w ich skuteczność, może poza względami politycznymi, a niewykształcone masy coraz silniej interesowały się obcymi obrządkami. Mimo to pozycje pontifexa maximusa i augura pozostały pożądanymi stanowiskami politycznymi. Juliusz Cezar wykorzystał swój wybór na pontifexa maximusa by wpływać na członków grup kapłańskich.

Liczba i architektura rzymskich świątyń także odzwierciedla otwartość Rzymu wobec wszelkich religii świata. Najstarsze rzymskie świątynie przypominają świątynie etruskie, jak np. wielka świątynia na Wzgórzu Kapitolińskim, poświęcona w 509 p.n.e. Triadzie Kapitolińskiej (Jowiszowi, Junonie i Minerwie). Podobnie, jak etruskie pierwowzory, świątynia została wzniesiona na wysokim podium, a wejście do niej było możliwe jedynie przez frontowe schody, inaczej, niż w świątyniach greckich, gdzie schody otaczały świątynie ze wszystkich stron. Fasada również różniła się od wzorów greckich – kolumnowy portyk miał aż 6 rzędów kolumn i znajdował się jedynie od frontu. Wnętrze podzielone było na szereg pomieszczeń dla rzeźb kultowych. Świątynia Izydy i Serapisa na Polu Marsowm, zbudowana z egipskich materiałów i w egipskim stylu w celu uprawiania zhellenizowanego kultu egipskiej bogini Izydy, jest typowym przykładem różnorodności późnorzymskich budowli sakralnych. Najbardziej godnymi uwagi świątyniami w Rzymie były świątynia Jowisza Kapitolińskiego i Panteon. Panteon został wzniesiony przez cesarza Hadriana pomiędzy 117 i 138 rokiem i poświęcony wszystkim bogom; budowla ta zastąpiła mniejszą świątynię wzniesioną przez generała Marka Wipsaniusza Agrypę. W 607 roku Panteon został przekształcony w kościół chrześcijański i jest obecnie włoskim zabytkiem narodowym; pochowany tam został Rafael i kilku królów zjednoczonych Włoch.

źródło
https://pl.wikipedia.org/wiki/Mitologia_rzymska

Kamil Sz.